Blog o przyrodzie, naturze, śpiewaniu, historii

Jak matuszka natura nas czyli świat stworzyła byśmy widzieli i wiedzieli po co na nim jesteśmy. Byśmy mieli jasne cele , byśmy kierowali swym owocem życia jak najlepiej i najbogaciej – byśmy mieli pełną świadomość naszego bycia. Tego małego trybiku – nas - w całej machinie ziemskiego padała.

Pewnie trochę zaskoczenia? Nie szkodzi ….. Musiałem wstęp poczynić by móc bezpruderyjnie uderzyć w struny mi bardzo kochane – czyli naturę. Pisałem wcześniej, nie jestem stąd i dla mnie te tereny pod względem kulturowym, historycznym, przyrodniczym cały czas odkrywają swoje tajemnice. Kiedyś taki nie byłem- kochałem przyrodę, łowiłem ryby, łaziłem po lasach, polach, łąkach, ugorach szukając ukojenie i synergii z matuszką naturą. Często się udawało i stan błogości przeszywał mnie na wskroś.

Tu w Lubelskim a dokładniej w powiecie Puławskim. Tu jezior mało (mniej)- głównie ze starorzeczy -Tu króluje Pani Wisła i Pan Wieprz. O Wiśle nie raz mówiłem i pisałem a o Wieprzu tylko wyjaśniłem skąd jest nazwa Wieprz tej rzeki i opisałem jego most przy Dęblinie. Wspominałem też o tym Skockim – cudownym.

303 km -jak nasz dywizjon w Anglii, 303 km rzeki, która tu mogę śmiało powiedzieć jest najpiękniejszą jaką znam, w której się kąpałem, w której łowiłem ryby, przy której siedziałem nocki przy ognisku a jej szum, bochot, koił nerwy i odpowiadał na moje potrzeby egzystencjalne. Jakże ta rzeka jest popularna wśród kajakarzy, żaglówek czy łódek, jakże unikalna jest to rzeka dla ornitologów, botaników, ichtiologów, przyrodników, rolników, globtrekerów, wędkarzy i w końcu tych co chcą odpocząć przy naturze i w naturze. Zaczyna pod Tomaszowem i przez Roztocze , omija szerokim łukiem Lublin przy Łęcznej, przy Lubartowie, zakręca przy Kocku by już prawie linii prostej ( heeheheh) koło Baranowa, Osmolic, Kośmina by ujść właśnie w Dęblinie.

A tak nie było kiedyś. Kilka wieków temu Wieprz uchodził do Wisły na wysokości Stężycy czyli dobrych kilka kilometrów od teraźniejszego miejsca .Panienka Wisła jak to każda kobieta zmienną jest – i zmieniła co nieco swoje koryto. Jedni się cieszyli, że mają dostęp do spławnej rzeki i mogą uruchomić handel, czy zająć się rybołówstwem a inni płakali i mocno zastanawiali się mając tylko starorzecza jak przeżyć. I tak wielkie majątki włościan stawały się marginalne i stracili na znaczeniu by inni mogli się wybić na kanwie hierarchii społecznej.

Jej prawy dopływ - Wieprz zawsze przy niej był i jest. Co sekundę zasila ją swoją miłością i czułością. Uścisk ten jest w Dęblinie zaraz ( no może 300 m) od mostu kolejowego na Wiśle w stronę Borowej.

To co 303 km wcześniej się zaczęło się kończy -kończy się w Dęblinie przy byłej przystani kajakowej . Piękniejszego finału bym sobie nie wymarzył. Dwie naturalne i nieuregulowane rzeki od wieków się uzupełniają choćby w rybostan, zasilają pola, łąki, stają się ostoją dla niezliczonej liczby zwierząt dla niespotykanej liczby roślin i drzew….

A to nad nimi w tym rejonie jest dalej kultywowany wypas koni na przybrzeżnych łąkach. Jak rankiem przy rześkim i już gryzącą w nos z zimna mgłą słychać w Skokach parskanie wierzchowców i klaczy ze źrebakami. Gdzie bladym świtem w nieśmiałej poświacie Słońca widać ich kontury z wolna przechadzające się po zroszonych łąkach. To niezliczona ilość dawniej młynów napędzanych jego wodami, to niespotykany ekosystem fauny i flory mający swoje miejsce w parkach krajobrazowych – Nadwieprzański. To w końcu niczym droga górska wije się niczym wąż wśród przyrody lubelskiej. To także niemy świadek działań wojennych. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w rejonie Wieprza skoncentrowane były siły 4 Armii gotujące się do Bitwy Warszawskiej. We wrześniu 1939 rozegrała się nad Wieprzem jedna z większych bitew kampanii wrześniowej – kilkudniowe walki pod Tomaszowem.

I czyj jest ten Wieprz ? Tych co się na ich terenach rodził ? Czy tych co u nich uchodzi do Wisły? Czy może tych co zasila stawy rybne w okolicach Kocka? A może tych co rozwinęli biznes kajakowy i rejon Baranów – Kośmin jest ich ? Czy może tego starszego pana co siedzi nad jego brzegami w miejscowości Nieciecz i próbuje złapać rybkę na obiad? Czy jednak tych co w byłym mieście Łysobyki ( Jeziorzany) wypasają sobie i sąsiadom krowy przy rozlewiskach? Czy może byłym ośrodku kalwinizmu w Polsce – Lubartowie , gdzie z pałacu Sanguszków wychodzą pięknie ukwiecone drogi nad Wieprza?!

Nie ma jednej odpowiedzi – jest do Wszystkich i Wszyscy powinniśmy o niego dbać.

Niestety my ludzie i stworzone przez nas zakłady, fabryki ,pola uprawne skutecznie niszczymy tą rzekę. Kilka smutnych faktów poniżej :

"Na przykład z Krasnegostawu odprowadzanych jest 698,1 tys. m3 /rok ścieków komunalnych oraz 366 tys. m3 /rok ścieków z mleczarni, z Lubartowa 1031,5 tys. m3 /rok ścieków komunalnych, a także ścieki z zakładów garbarskich. Do Wieprza trafiają ścieki przemysłowe z Zakładów Tłuszczowych „Bolmar” (805,8 tys. m3 /rok), Agros-Milejow (612,4 tys. m3 /rok), Cukrowni Krasnystaw (268,6 tys. m3 /rok) i Cukrowni Klemensów (235,1 tys. m3 /rok). W zlewni Wieprza położone są miasta: Lublin, Zamość, Świdnik, Kock, Radzyń Podlaski, Rejowiec i Ostrów Lubelski, z których ścieki odprowadzane są do dopływów Wieprza. I tak ścieki z Lublina trafiają do Bystrzycy (30 677,3 tys. m3 /rok), z Zamościa do Łabuńki Charakterystyka geochemiczna wód rzeki Wieprz 53 (4 438,7 m3 /rok), ze Świdnika do Mełgiewki (w tym 701,4 tys. m 3 /rok z WSK PZL-Świdnik), z Kocka i Ostrowia Lubelskiego do Tyśmienicy, a do rzeki Świnki odprowadzane są ścieki z KWK „Bogdanka” (4 892 tys. m3 /rok) oraz Łęcznej (781,7 tys. m3 /rok) (Roguska 2007)." *

Pokażmy, że umiemy tylko truć i zabijać tej rzeki, ale aktywnie bronimy ją przed dalszą degradacją. Zgłaszajmy wszystko co nienaturalne ( zmiana koloru, martwe ryby, piana na powierzchni , zapach,…)

Wracając do moich przemyśleń z początku to cieszę się bardzo całym sobą, że jestem tu teraz i mogę być częścią tego ekosystemu, napawać się widokiem, uwiecznić na zdjęciu…… Dajcie szansę naturze a ona na pewno okryje Ciebie płaszczem miłości i czułości….

Dziś Wieprz przy Niebrzegowie i jego starorzeczu. Poranek zimny i rześki. Misterium!

Zdjęcia własne. Przemyślenia też.

*Izabela BOJAKOWSKA, Tomasz GLIWICZ, Olimpia KOZŁOWSKA, Joanna SZYBORSKA-KASZYCKA Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy, Warszawa CHARAKTERYSTYKA GEOCHEMICZNA WÓD RZEKI WIEPRZ

Modrzyce, Młynków, Młynki - Dęblin.

Tereny przywiślane są cały czas narażone na działanie rzeki. Często to były te tragiczne , gdzie żywioł zabierał i dobytek i życie. Pochłaniał całe domostwa , całe wsie czy nawet miasta. Z drugiej strony Wisła cały czas żyje w stanie dzikim i często daje o sobie znać. Z drugiej strony dawała ogromne możliwości rozwoju i nagłą majętność mieszkańców czy to włościan czy mieszczan. Zmiany jej koryta odnotowane są i w XVI i XVII wieku ,lecz dla pobliskiej Stężycy połowa XVIII była gwoździem do trumny tego jakże dobrze prosperującego wiślanego Miasta.

Dziś wydaje się ,że płynie leniwie i ospale. Płytka  idealna dla sportów wodnych a nie żeglugi nie mówiąc o tej handlowej. Ta senność i błogość dzisiejszej Wisła wyzwoliła u mnie potrzebę odwiedzenia jej w Dęblinie. Modrzyce i Młynków oraz Młynki/ 

Historycznie królewska wieś Modrzyce  jest stara- bo z XV wieku. Powstała ona terenie lasu modrzewiowego. 27.VII.1440 roku nadana została przez króla Władysława zwanego Warneńczykiem właścicielowi Dęblina Grotowi z Janowic (Odrowąż), kasztelanowi małogojskiemu. W XVI wieku posiadała areału około 285 morgów ( morga ok-0,56 ha). W 1799 roku należała do klucza dęblińskiego i posiadała 7 włościan zwolnionych od obowiązku pańszczyzny ( płacili czynsz do dworu) 40 włościan pańszczyźnianych. Był także i kowal i kilku przewoźników. Istniała wtenczas  żupa solna co znacznie  podnosiło rangę tej miejscowości. Tu pewnie stały wieże i warzelnie soli. Do niej spławiano tzw rum solny z Wieliczki i Bochni. W latach 30 -tych XIX wieku po nabyciu 4 morgów od księżnej Pauliny Jabłonowskiej przystąpiono do budowy Magazynu Solnego. W tym samym  wieku (1840 r)  przechodzi na własność namiestnika generała feldmarszałka Iwana Hrabi Paskiewicza – opublikowano to w  tomie 43 Dziennika Praw Królewa Polskiego. Spis Ogilby ( 1840/41 r przed zniesieniem pańszczyzny)  mówił, że wieś Modrzyce posiadała 601 morgów a także odwiedzony przeze mnie Młynków 19 morgów. Wieś Modrzycie miała dużą ulicę o powierzchni 22 morgów , zamieszkiwało ją 36 włościan, a średni areał na włościan to 16 morgów. Zaś Młynków był pustym placem przy Wiśle. W 1844 roku zajęto pod obszar Twierdzy Dęblin grunty wsi Modrzyce oraz niektóre grunty wsi Dęblin. Mieszkańców Modrzyc przesiedlono do utworzonej w 1844 roku wsi Rycice, powstałej na gruntach donacji Paskiewicza. Dalsza historia tego miejsca to już historia Twierdzy Dęblin. W teraźniejszym Dęblinie pozostała nazwa ulicy Modrzycka zaś Młynków jako dzielnica.

Dzisiaj odwiedziłem i Młynków i Młynki. Bajeczna sceneria wiślanego świtu wśród lasu na Młynkach była przeżyciem bajecznym. Kierując się wzdłuż łachy przy domostwach odnosiłem wrażenie ,że tu czas się zatrzymał. Mocno tonował ten stan praktyczny brak już zabudowań drewnianych tylko nowe często luksusowe domy świadczą o nastaniu nowych czasów. Pozostawiam łachę i Młynki za sobą – wracam na Młynków by tu zaciągnąć się wiślanym porannym powietrzem. By tu usłyszeć skrzekot mew i innego wiślanego ptactwa. Tu już placu nie ma pustego jak 200 lat temu. Tu piękna architektura drewniana ma się bardzo dobrze. Sielsko i spokojnie jest na tej dzielnicy. Ścieżki rowerowe wałem i te dla pieszych zachęcają na aktywny wypoczynek. Schodzę w dół do Wisły. Tu dopiero uderza mnie ta cudowność wiślanego świata. Łodzie wyciągnięte na brzeg i zabezpieczone linami przed odpływem. Ogromne wierzby i ten bezkres rzeki z jej odnogą. Teraz taka płytka i mało spławna. Aż trudno uwierzyć, żer tędy pływały statki wywożące setki łaszt zboża ( łaszta - około 3000- 3800 litrów) i przywozu śledzi. Zupełnie z boku bliska Modrzyc - Stężyca ( byłe miasto królewskie – 2 razy lokowane) była jednym z najważniejszym w wieku XVI i XVII portów śródlądowych i jednym z najważniejszych graczy w obrocie zbożem i śledziami. 

Jedyne co łamie ten piękny obraz poranka przy Wiśle to śmiecie. Głównie puszki i butelki po złocistym napoju ale i mocniejszym oktanie. Są wszędzie. Jakoś nie przekonany jestem do końca ,ze to wędkarze tak śmiecą bo oni ( nie wszyscy niestety) kodeks wędkarza i nie śmiecą a wręcz odwrotnie. Myłsę,że to miejscowi i ci co podróżują wałem rowerowo bądź pieszo. Ale nikogo nie oskarżam przeca , jeno głośno myślę. Ile mogłem tyle pozbierałem owego „dobrodziejstwa” w jedno miejsce. Czas na mnie. Zostawiam Wisłę, łodzie, mosty widoczne, a na tym drogowym ruch spory. Budzi się dzień, budzi się Dęblin. Czas do pracy…

Zdjęcia własne. Opis na podstawie K.Kurzyp - "Dęblin Szkice z dziejów miejscowości i okolicy"

Wieprz ten Skocki - najpiękniejszy!.

Dla mnie cudowne miejsce. Dziś sam przy poranku, lekko pochmurnym i chłodnym - znaczy rześkim. To tu ładuję akumulatory przed pracą dziś. A ładują się szybko. Potęgują to ptaki, które wiedząc i chyba wiedząc mnie zaczynają ze zdwojoną mocą ćwierkać i podnosić larum. Słyszę sygnałówkę - Pobudka na Twierdzy. Ach jak ja lubię tą trąbkę. Na wprost czubek wieży wodnej na "Lotnisku".

Lotniskowa wieża ciśnień w Dęblinie to jeden z zabytków techniki, który jest ściśle związany z historią Szkoły Orląt. Usytuowana na terenie 41. Bazy Lotnictwa Szkolnego, wieża jest od lat wyłączona z użytkowania.Wieża została zaprojektowana i zbudowana specjalnie na potrzeby powstającej tu od początku lat 20 tych XX wieku szkoły lotniczej. Najprawdopodobniej powstała w 1922 r. umożliwiając zaopatrzenie całego terenu w wodę. Obiekt ten pojawia się często we wspomnieniach pilotów jako punkt orientacyjny. Na jej szczycie była zamontowana dużej mocy lampa szlakowa, pomocna podczas nawigacji nocą.

Po prawo droga na łąkach wieprzańskich na Masów i starorzecze Wiperza. Zobaczcie na mapę z 1944 roku jak przy samej miejscowości Skoki było wybrzuszenie Wieprza w stronę miejscowości. Teraz to już tereny susze i zagospodarowane choćby rolniczo. Ślad jest widoczny jak odpalimy google maps i przejdziemy na tryb satelitarny. Tak ten Wieprz mocno kręcił i często z Wisłą zmieniał koryto w przeszłości. Czyniąc miejscowości przy nich albo byłymi i zatopionymi albo tymi co miały szanse na swój rozwój poprzez dostęp do rzeki. Stężyca pierwotna , Kudłów i wiele innych zostało pochłoniętych przez te rzeki albo nagminnie podmywane i zalewane jak choćby Jaroszyn, Puławy, Bochotnica czy właśnie Skoki. Teraz są wały i to niekiedy podwójne jak choćby na Wiśle , gdzie sama droga stanowi drugi wał -801- Dęblin- Puławy.

Na Wieprzu także pobudowano wały by nie zalewały miejscowości. W sposób trwały zmieniły krajobraz przywieprzański. Kępa wierzbowa Stocka stała się przeszłością, a było to miejsce spotkań , wypoczynku, zabaw mieszkańców. Kępa także została wycięta w Niebrzegowie na rzecz boiska przy remizie.

A Wieprz przecież służył nie tylko rybakom, mieszkańcom do ich codziennej bytności lecz służył i zwierzętom - koniom i bydłu. Tu przy Skokach jest zrobione łagodne zejście do lustra wody - wodopój dla wypasanych na łąkach przywieprzańskich . Wypatrywałem czy po drogiej stronie nie ma śladów przejścia - bród. Czy te betonowo - kamienne resztki były kiedyś główką na Wieprzu ? coś umacniały?

Tli się w dole jeszcze przy Wieprzu. Dym swobodnie i leniwie cięgnie się smugą po łąkach. Coś wypalano chyba a może to wędkarze po nocy pozostawili po sobie tą pamiątkę? I tak dopełnił się świt nad nim - nad Wiperzem. Dla mnie najpiękniejszej rzeki na świecie. A ten przy Skokach to już wręcz mistyczny. Pozostawiam Państwa z nim i mapami jak kiedyś wił się po okolicy i jak często zmieniał swoje oblicze.

Zdjęcia wieży ciśnień w 41. Bazie - internet , pozostałe - własne.

Narracja związana z wieżą w 41 Bazie wraz z recytacją z biuletynu POD DOBRYMI SKRZYDŁAMI - 4/2018.

Port rzeczny -przy byłym forcie generała Turny - Zajezierze.

Dawno tam nie bywałem. Kiedyś, jak mieszkałem w Dęblinie to bardzo często byłem bywalcem tej części Wisły - jako wędkarz. Często jechałem na port by posiedzieć nad Wisłą, wpatrywać się w Twierdzę Dęblin i rozmyślać o tym co tam było i jest.Dziś po kilku latach postanowiłem odwiedzić to miejsce - Port Rzeczny przy Zajezierzu.

Obudził mnie z porannego letargu dół w drodze bitej do portu. Matko moja już zapomniałem jaka ta droga jest kiepska. Wypalone niedawno ugory przy nasypie i w dole nasypu kolejowego już zarastają piękną zielenią traw. Most kolejowy coraz bardziej wyraźny po prawej stronie. Pojawiają się i kocie łby na drodze. Krajobraz poranny potęguje obecność starodrzewia które pewnie dobrze pamięta czasy carskie. Mijam dwa samochody - no takkkk - to pewnie wędkarze a nie jak ja- już nie wędkarz lecz ciekawy historii amator. Port powstał w XIX wieku jak powstawała i trwała Twierdza. Niedługo po 1847 roku, kiedy to zakończono budowę przez gen. Turny fortu Gorczakowa ( po 1918 roku Fort Turny) powstał port rzeczny śródlądowy. Twierdza nie tylko kontrolowała szlaki kolejowe, drogowe ale i ruch na Wiśle.Służył m.in. jeszcze przed pierwszą wojną światową do kotwiczenia środków pływających i wyładunku materiału wojennego.

Samochód gaszę. Piękny most kolejowy góruje nade mną. Schodzę w dół i zatrzymuję się przy porcie - teraz to ot jeziorko z niewielkim dostępem do Wisły przez kanał- rów. Dziś już brak połączenia z Wisłą, ale przy wyższym stanie wody zasila w wodę były port. Kilku wędkarzy już rozstawionych i oddają się swojemu hobby. Nie ukrywam - zatęskniłem za wędkowaniem. Oglądam z uwagą relikwie byłego portu z wieżą bądź co bądź dla mnie póki co niewiadomego pochodzenia. Będzie temat do dalszych poszukiwań. Przyroda już obudzona, pełno ziarnopłonu,żywo-zielonych traw, fioletowego kurdybanka a jaskółcze ziele zaczyna kwitnąć.

A w tym wszystkim i port i Wisła i Twierdza po drugiej stronie. Tu był pierwszy most na Wiśle łączący Fort Gorczakowa z Cytadelą. Ogrom historii, zaczynam się zatracać w myślach i tych historycznych i tych przyrodniczych, gdy nagle wybudza mnie pociąg przejeżdżający przez swego czasu - kiedyś drugi pod względem długości most na Wiśle.

Teraz między główkami są zimowiska ryb - teren wybitnie chroniony i dobrze. Wracam z niedosytem i wiedzy i krajobrazu. A przecież tuż tuż za rogiem inne historie i relikty ich bytności .... Magazyny mobilizacyjne, Fort Gorczakowa,blok, a samo Zajezierze to już odrębna przygoda historyczna. Nie jestem na nią przygotowany. Może kiedyś.

Zimno. Bardzo zimno.

Zachwalałem dwa dni temu piękną wiosnę i słońce a dziś? Śnieg lekko poprószył co wcale nie ruszyło wędkarzy na forcie Mierzwiączka, ale mnie tak - bo się wyletniłem w wiatrówce. Fort przywitał mnie chłodno i zakazami wejścia oraz okamerowaniem terenu – w końcu to teren klubu tanecznego i nocnego jak można wyczytać na jego stornie. Trochę mnie tam nie było a tu proszę młodzież z okolic wypełnia były fort i w rytmie nowoczesnej muzyki ( pewnie tak ) oddaje się zabawie i rozprężeniu. Trochę ( mocno trochę) się zdziwiłem, że tak skończył jeden z najbardziej zachowanych fortów ,ale pomyślałem od razu ,że to może i dobrze, że tętni życiem, że coś w nim się dzieje? Bo straszył i był meliną dla kloszardów czy koneserów innych odurzających środków.

Nic tu po mnie, przy tym Forcie nr 2 ,gdzie był 1000 osobowy garnizon i 24 działa broniły za carskich czasów rejon Modrzyc stacji kolejowej, tereny przy rzeczce Mierzwiączka ,Żdżary i południowo-wschodni Osiedla Irena. A sama wieś szlachecka Mierzwiączka ( Mierziączka) była już notowana w przekazach pisanych 1515 roku.

Grunt , że miała drogę do wiatraka . A były to lata 1840/41 ,gdzie Stefan Ogilba wykonał rejestr pomiarowy. Sama wieś liczyła 1022 morgów i 78 prętów i zaliczała się do największych areołowo w dobrach dęblińskich. Posiadała karczmę rządową i i kuźnię także rządową. Średnio włościan posiadał areał gospodarstwa 19 morgów ( morga to około 0,56 hektara). Wsiadam do auta, nastawiam ciepły nawiew. Zostawiam wędkarzy i klub za sobą. Ruszam dalej – ot tak bez celu- szukając ukojenia dla oka i duszy. Miasto jako piękna waza porcelanowa poklejona z odłamków jakimi są wsie wygląda podobnie. Mozaika kontrastujących ze sobą drewnianych zabudowań często już opustoszałych i te nowe , zadbane murowane często z ciekawą architekturą.

Choćby szutrowa droga Chabrowa to już nowe domy, lub odnowione – oko cieszą bo są w zgodnie z przyrodą jej otaczającą. Budynki gospodarcze z czerwonej cegły kolorują ten bury i szary ranek.

A tej cegły tu w okolicach na Twierdze na Forty i na Kolej wypalano ogromne ilości Dostarczały je cegielnie z Krasnoglin ( dwa piece hoffmanowskie), Sławczynie, Kleszczówce, Grondach, Lasoniu, Moszczance, Sierskowoli. Miliony sztuk cegieł trafiało na plac budowy. Pewnie i cześć z nich potrafiła po już nieistniejących już fortach i budynkach fortowych na domy mieszkalne, obory czy budynki gospodarcze. Choć tego pewny nie jestem. W końcu jawi mi się miejsce godne mojego postoju. Wierzby zapraszają mnie do siebie, szum Irenki i jej wolny bieg proponują wypoczynek i kontemplacje. Jakże bliski jestem celu swojej wędrówki czyli wiatraku przy Irence.

A rzeczka mimo ,że zmeliorowana raczej jest to ma swój urok, choć tylko ma 11 km to pięknie okala i otacza Dęblin nadając mu kolorytu. Wpada do Wieprza by później do Wisły i do Bałtyku. Gołębnik były na lewo a przede mną łąki i ona – rzeczka. Siadam na masce i napawam się widokiem wierzb. Kto by pomyślał ,że w Dęblinie jest takie cudowne miejsce? A jest. Zrobiło się sielsko, piesek gdzieś zaszczekał, kury gdaczą w pobliżu.

Już wiem, że to miejsce skąd mogłem jeszcze w latach trzydziestych ubiegłego wieku oglądać wiatraki w akcji a były dwa. Ten blisko miejsca gdzie jestem i pewnie stąd ulica zwie się Wiatraczną. Na późniejszych mapach już ich nie było. I tu prośba moja! Kiedy zniknęły z krajobrazu z ulicy Wiatracznej te wiatraki ? Czy już w pożodze getta i okupacji niemieckiej ich nie było ?

Mapa z 1926 roku 

Daje do myślenia, w tym miejscu szczególnie. I nie wiatrak lecz ten teren przesiąknięty ludzkim cierpieniem , głodem i śmiercią pogłębia mój stan zamyślenia. Rzeczka spokojnie płynie, jako niemy świadek tej tu historii. Zimno się potęguje i pies się mną zainteresował. Nie ryzykuję , siadam do auta.Włączam ogrzewanie, mijam byłą piekarnię na Grunwaldzkiej. Kieruję się do pracy.

Mapa z 1942 roku

Pomyśleć, że tam gdzie pracuje jeszcze tak w miarę niedawno było boisko sportowe i teren zielony – park miejski . To tam AKS, Orły „Czarni” i inni kopali piłkę w pobudowanym w 1935 boisku z prawdziwego zdarzenia. Teraz to od 60 lat teren Wojskowych Zakładów Inżynieryjnych SA a kiedyś Wojskowych Zakładów Naprawczych. Dorodne dęby które już zaczynają się na Podchorążych od strony Puław są i mają się wspaniale w Wzinż-u – zapewniam.

Zdjęcie własne.2019. Opis na podstawie K.Kurzyp "Dęblin Szkice z dziejów miejscowości i okolic", opowiadaniap. Czesława Majstereka - czarnideblin.futbolowo.pl. Dęblin.

Cmentarz carski "forteczny" Dęblin.

O cholerka ! za daleko pojechałem. Na historycznych ruinach fortu generała Prądzyńskiego zawracam. Jest "betonka" na oczyszczalnie ścieków. Skręcam by za chwilę postawić samochód. Ciut dalej na łuku, by nie przeszkadzał. Dochodzę do już zamszonej i lekko ubrudzonej tablicy informacyjnej.

A przede mną jawi się informacja z kilkoma zdjęciami :

„Cmentarz forteczny założony został w 1857 r. W latach 1857 - 1914 był miejscem pochówku oficerów, podoficerów i żołnierzy służących w twierdzy Iwangorod oraz ich rodzin. W latach 1914-1915 grzebano tu żołnierzy carskich poległych w trakcie działań wojennych I wojny światowej. Nieliczne pogrzeby miały również miejsce w latach 1921-1946. Cmentarz jest miejscem spoczynku osób wyznania prawosławnego, rzymsko - katolickiego i prawdopodobnie protestantów”

Informacja pojawia się praktycznie w każdym zapytaniu w Internecie. Może i dobrze, skondensowana, krótka, treściwa. Nie oddaje w żaden sposób emocji i duchowości, ale to przecież zapomniany cmentarz i to nie nasz. Rzut oka na okolicę. Ciepłe kwietniowe słońce prowokuje do działania. Ubrany może nie w strój właściwy cmentarzom, ale skromny i poważny – trekkingowy zaczynam nawiedzenie cmentarza. Znak krzyża , czapeczka z głowy , krótka modlitwa. To miejsce poświęcone a jemu się należy stosowny szacunek. Miejscowi mówili, że w latach 50-tych było tu jeszcze ogrodzenie. Królowały lipy już dorosłe , bzy i kaliny. Dziś jeszcze trawa bura , choć przebija się już nowa, młoda , tegoroczna. Wystrzeliwuje małymi kępkami pod nogami. Krzaki - akacji głownie bardzo utrudniają chód. Pod nogami wiją się jeżyny i chaszcze niewiadomego mi pochodzenia. Teren bardzo zapuszczony i niezadbany. Czytałem o tym, ale nie zrażony podążam dalej. Mierzę każdy krok na tej uświęconej ziemi tak zapomnianej przez teraźniejsze pokolenia. Dywan kwitnących cudownie barwinków przede mną. To jasny znak, że zaczynają się nagrobki i kazamaty.

Cerkiewka 

Barwinek jakby otaczał te groby swoją opieką i otulał tam pochowanych do wiecznego snu. Gdzieś po lewej wyrzucone siedzenia i opony od samochodu a jeszcze dalej części lodówki. Myślę, ależ się musieli postarać by taki kawałek od drogi wyrzucić śmieci. Przecież można było oddać na wysypisko choćby ale po co ! Lepiej zaśmiecić teren i co najważniejsze cmentarz , czyli miejsce uświęcone. Nie znajduję wytłumaczenia na ten akt wandalizmu, lecz to tylko początek smutnych obrazów z tego miejsca.

Płyta nagrobna

Ktoś z agencji reklamowej „Figaro” – nie robię kryptoreklamy bo tak stoi na niej opracował ją ( pewnie w konsultacji z historykami ) i był zarazem mecenasem jej powstania pisze ,że także były pochówki innych wyznań niż prawosławia. To ile tej święconej wody z religii katolickiej czy prawosławnej wchłonęła ta ziemia stając się uświęconą a tak przez te czasy sprofanowanej. Jeszcze połowie ubiegłego wieku cerkiewka miała zadaszenie a płyty nagrobne miały swoje miejsce. Dziś jest na swoich miejscach już niewiele.

Dachu na cerkiewce już nie ma , okien także. Płyty w gęstych chaszczach są porozrzucane i poprzesuwane. W pochówkach kazamatowych są poczynione podkopy- pewnie w celu grabieży. W końcu chowani tu byli ważni oficerowie w ich pełnym rynsztunku. Hieny cmentarne, kloszardzi czy w końcu ludzie zbyt ciekawi dopełnili i dopełniają i tak już opłakanego widoku grabieży i niszczenia. Gdzieś butelka po winie, wódce, zrobiona toaleta z połamanych grobów to widok , który przeraża mnie już 40 letniego człowieka.

Spokój tych dusz przez przeszło 160 lat jest zmącony i chyba nie wcześnie znów nastanie. Ściana coraz większa chaszczy odstrasza mnie do dalszej wędrówki po tym cmentarzu. Można wyczytać, że pochowanych było tu około 2000 ludzi. W samym schemacie cmentarza ustalono, że południowa część przeznaczona była na pochówki kazamatowe ( groby kazamatowe) kadry wyższej, dowódczej i ich rodzin. Cześć północna dla podoficerów i szeregowych i ich rodzin. Teraz ten układ jest nieczytelny a można by pokusić się użyć stwierdzenia, że jest zdewastowany a był nie mały bo o wymiarach 410 x 590 m. Wykonuję kilka fotografii tego co dostrzegłem. Nie szukam już ruin mauzoleum. Stoję przez cerkiewką, słyszę świergot ptaków, lekki szum wiatru. Zamykam oczy i w milczeniu odmawiam modlitwę za tych i to miejsce, czyniąc znak krzyża mając nadzieję, że stan ten co jest ulegnie zmianie.

Nadzieja pojawiła się w 2016 roku, gdzie odbyło się uroczyste przekazanie cmentarza fortecznego twierdzy Dęblin na rzecz parafii prawosławnej pw. Św. Równej Apostołom Marii Magdaleny w Puławach.

Młody 29 letni proboszcz w Puławach w dekanacie lubelskim – ks. Jarosław Szczur na łamach gazety Twój Głos mówi :

” Chcielibyśmy uporządkować teren, ogrodzić cmentarz i jeśli będą środki finansowe to odnowić część grobów. Chciałbym również postawić prawosławny i katolicki krzyż, ponieważ spoczywają tam szczątki ludzi różnych wyznań.”

Zdjęcie Lidar - widoczny zarys nekropolii

Minęło kilka lat i wielka szkoda, że niewiele lub nic nie zmieniło. Liczę , że z urząd Gminy Stężyca i parafii prawosławnej pw. Św. Równej Apostołom Marii Magdaleny uda dojść się do konsensusu.

Czy przed 2016 rokiem właściciel gruntów, gdzie jest cmentarz czynił jakieś starania by zmienić jego byt i przywrócić przynajmniej jego powagę? Tego nie wiem.

Jest teraz tu i teraz. Może jakby ogłoszono jakąś akcję sprzątania i wycinki to po troszku by się obraz tej nekropolii zmienił ? Żywię nadzieję, że tak by było.

Wychodzę z cmentarza, ostatni raz pochylam czoło nad tymi co tam spoczywają bijąc się z myślami co dalej z tym miejscem. Tak bliskim historycznie Dęblinowi a administracyjnie Stężycy byłego królewskiego miasta….

Na kilku mapach pozwoliłem zaznaczyć ową nekropolię. Zdjęcie z użyciem Lidar wykreśla nam zarys prostokąta cmentarza.

Mapa z 1908 roku.

Mapa z 1926 roku.

Opis na podstawie tablicy informacyjnej , ze strony diecezji prawosławnej . Internetowego wydania Twój Głos, oraz przegladprawoslawny.pl i geocaching.com i dostępnych informacji.

Miasto Dęblin to dla mnie ogromna historia i martyrologia. Choć miastem jest od niedawna ( 1954 roku) to łączy w sobie tyle wsi i przysiółków z historią liczącą często ponad 500 lat swojego istnienia, że jest to aglomeracja wręcz tygiel połączonych ze sobą tradycji i wydarzeń mających wpływ na siebie. Nie silę się i nie podejmuję się nawet pisania o Dęblinie ( szeroko rozumianego) bo nie jestem historykiem a dostęp na jakim podaję jakiekolwiek dane jest ograniczony. Ot kilka książek i podań ustnych. Mimo tego obraz tych terenów tak mocno w XIX wieku wojskowych jest dla mnie cały czas zagadką i wielką niewiadomą. To tu powstała Twierdza Dęblin budowana w pierwszej połowie XIX wieku i to ona miała ogromny wpływ na okoliczne miejscowości i ich późniejszy byt. Dopiero dziesiątki lat po wbiciu pierwszego szpadla pod Twierdzę rodzi się lotnictwo w Dęblinie. Mnie ta flanka mniej obchodzi choć jest kluczowa i ogrmonie ważna z punktu historii jak i kształcenia adeptów i asów przestworzy. 

Twierdza i jej forty zostały już tak w szczególe opisane, że wystarczy siegnąć po literaturę. W internecie jak to w internecie - bywa różnie z tym co piszą i czy piszę prawdę czy może narrację historyczną. Trzeba być czujny i najlepiej udać się do stowarzyszeń historcznych, czy sympatyków historii danego regionu i podpytać o to i owo. To One często wydają periodyki i książki o tej lokalnej historii. W Dęblinie to choćby Towarzystwo Przyjaciół Dęblina, ale i są w Puławach , Końskowoli, Górze Puławskiej i wielu wielu innych miejscach. Tu bedziemy mieli wiedzę rzetelną, sprawdzoną i co najważniejsze żywą. Nie da się ukryć ,że i dane o słupach i ich lokalizację pozyskałem właście od tego dęblińskiego towarzystwa. 

Dziś o słupach - wskaźnikach obmiarowania altyleryjskiego. W czasach carskich były to wskaźniki dozoru artyleryjskiego wokół fortów. Pola altyleryjskie zwane sektorami były wyznaczane właśnie przez te słupy. To dość masywna konstrukcja była widoczna z dość daleka. Wskazywała także cywilom obszar już Twierdzy , gdzie obowiązywały przepisy wojskowe.Odległość podawana była w wiorstach ( co na miarę tych czasów - około 1 km.). Do teraźniejszych czasów przetrwało ich niewiele. Były wykopywane lub zakopywane,były niszczone czy używane na użytek gospodarzy. 

Aktualnie odwiedziłem 6 z nich. Dzięki uprzejmości Pani Katarzyny Skrzypczyk kolejny, 7 pojawia się na mapie. Bardzo Pani Dziekuję za zdjęcia i lokalizację.

I i II - Borowa

Słup nr I

Słup nr II

III i IV - ulica Okrzei - Dęblin

Słup nr III - ulica Okrzei przy ulicy Cichej 

Słup nr IV - ulica Okrzei przy Michalinowskiej 

V - ulica Stara Dęblin .

 Słup na ulicy Starej - Rycice

VI - Blisko Masowa przy Wieprzu

Słup nr 6 - przy miejscowości Masów - w dolinie Wieprza.

VII Blisko cmentarza - w stronę Moszczanki

 Słup nr 7 - przy cmentarzu.

I wiem , że są inne. Będę w miarę możliwości szukać. Bardzo ciekawe jak to się na mapie rozmieści. Poza tym być moze zostały przesunięte w pracach budowlanych.

Końskowola - cmentarz ewangelicki.

Popoludniowy kwietniowy dzień w pełnym słońcu ale o dość zauważalnym wietrze zwiastował szybką wycieczkę do miejsca a w sumie miejsc zadumy i zastanawiwienia się nad życiem. Ot tak blisko Puław jest bardzo stara miejscowość - Byle Miasto - Końskowola . O jej przeszłości pewnie napisze kiedyś na grupie, dziś nawiedzilem cmentarz ewangelicki a i pewnie drugi centarz żydowski. Konskowola pięknieje z roku na rok . Teraz przebudowywują ratusz z 1775 roku. Skuli elewacje , rozebrali wieżyczkę strażacką , działają . Ciekawi mnie efekt końcowy. Nawet tam zostawiajac samochód ot przy ratuszu, czy kościoła farny czuć historię i to jakże bogatą tej miejscowości. Zabudowa , układ centrum i te już wiekowe domy w stanie rożnym ale bardzo wymowne. Mijam rynek , ruszam na Młynki ale odbijam na Sielce tuż przy kolumnowej kapliczce. Kurówka pieknie i spokojnie wije się nadając tętno i harmonię Końskowoli. Górna Niwa - witają mnie nowe zabudowana i świeżo położony asfalt .

Już blisko , w oddali już droga polna a przy prawej stronie on- cmentarz . Stawiam auto dalej tuż przy nieznanych mi w przeznaczeniu zabudowaniach. Postanowiłem dojść do cmentarza od Kurowki czyli lasem . Wiem, że gdzieś tu był założony w XVIII wieku drugi cmentarz żydowski. Dlatego z pełną estymą i szacunkiem dla tego poświęconego miejsca stawiam każdy krok. Niestety wysypisko gruzu , opon , śmieci i samochodowych siedzeń nie napawa mnie ani dumą za rodaków a wręcz jest mi wstyd . Lasek, gdzie cmentarz ewangelicki jest poryty wieloma rowami , wiosnę już ciut widać - jaskółcze ziele i bzy już się pokazują . Krocze wolno z szacunkiem dla tej poświęconej ziemi. Niewielka teraz już nekropolia jest okolona siatką drucianą z miejscami gdzie można wejść do jej środka.

Co mnie uderzyło to mimo zniszczonych grobowców, oddalonych płyt i połamanych gdzienieg

dzie krzyży teren jest zadbany. Brak krzaków zachwaszczenia , wypalone niedawno znicze są wymową tego że ludzie o to miejsce spoczynku dbają. Szkoda że nie ma nigdzie tablicy informacyjnej o tym cmentarzu jak i tym blisko żydowskim . Krótka modlitwa za tych tu złożonych. Wielu z nich ma polskie nagrobki i napisy. Kilka dosłownie niemieckich. Ogromne drzwo stoi na staży tych tam pochowanych. Bardzo wymownie. Pozostawiam Was z kilkoma zdjęciami i poniższą historią tej nektopolii. Zapaliwszy znicz udałem się w zadumie do samochodu, do domu....

Opis historii tej nektopolii ze strony Lublin.luteranie.pl

„Cmentarz w Końskowoli

Końskowola to położona niedaleko Puław wieś, której historia sięga XIV wieku. W okresie swojej świetności, pomiędzy połową XVI w. i końcem XIX w. posiadała prawa miejskie. Sprowadzenie się Czartoryskich do Puław znacząco wpłynęło na rozwój Końskowoli, w której znalazło się centrum administracyjne ich majątku. Droga pomiędzy Puławami a Końskowolą została w tym okresie wybrukowana jako pierwsza spośród dróg w całym województwie lubelskim.

Książę August Czartoryski w latach 30-tych XVIII w. sprowadzili z Saksonii do Końskowoli ok. 300 tkaczy. Zachętami do osiedlania się na tym terenie były przekazane nieodpłatnie tereny pod budowle fabryczne jak i nieoprocentowane pożyczki. W początkach XIX w. miasteczko stało się znaczącym ośrodkiem włókienniczym. Saksończycy tak bardzo przyczynili się do szybkiego rozwinięcia przemysłu, iż przepowiadano, że kiedyś Końskowola połączy się z Puławami i utworzy jedną osadę fabryczną. Społeczność ta, wyznania ewangelicko-augsburskiego, założyła w miasteczku cmentarz oraz szkołę. Wybuch powstania listopadowego spowodował stagnację w handlu i przemysł włókienniczy zaczął upadać. Chociaż wiele rodzin tkaczy opuściło Końskowolę przenosząc się głównie do Białegostoku i Łodzi, dla wciąż licznej społeczności luterańskiej utworzona została w 1842 r. filia Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Lublinie. W 1882 roku w miasteczku zamieszkiwało 138 ewangelików a do ewangelickiej szkoły uczęszczało 20 dzieci. Tkacze opuścili Końskowolę na przełomie XIX i XX w., gdy w związku z wprowadzeniem parowych maszyn tkackich definitywnie skończył się okres prosperity miejscowego, rzemieślniczego przemysłu tkackiego. Pozostałości społeczności luterańskiej zamieszkiwały Końskowolę oraz użytkowały cmentarz do wybuchu II Wojny Światowej. Dzisiaj jedyną pamiątką po ówczesnych obywatelach miejscowości wyznania luterańskiego pozostały relikty cmentarza, zdewastowanego podczas wojny. Najstarszym, zachowanym do dziś jest nagrobek Jochanny z Zipserów Gaede zm. w 1873 r. Część ze stosunkowo dobrze zachowanymi nagrobkami jest ogrodzona. Za terenem ogrodzonym znajduje się krzyż przypominający, że i tam rozciąga się teren cmentarza. Całość terenu objęta jest wpisem do rejestru zabytków.”

Borowa - znów Borowa...dziś ta nadwiślańska.

Mało która przy wiślańska miejscowość wzbudza we mnie tyle pozytywnych emocji i uczuć ukojenia i takiego być ia jak w domu jak Borowa. Od wielu lat zawsze się tu zatrzymuje by pokontemplować na moście pontonowym przy niej czy idąc choć trochę wzdłuż Wiślanego brzegu.

Siadam na masce samochodu, ale zaraz wstaję i idę w stronę Borowej tej wiślanej tej od sadów. zaciągam powietrze wiślane ile się daje. Głęboko do ostatniej najdalszej części płuc. Pomału wypuszczam …wiem już ,że warto było przyjechać. Czuję jak otaczająca mnie przyroda , Wisła, wierzby, plusk fal o kamienie i ja to jedność. Staję się im równy a za chwilę maluczki. Ona we mnie ja w niej. Synergia idealna. Nie przeszkadzamy sobie… czerpiemy z siebie. Jestem jej trybikiem , trybikiem natury matuszki naszej. Zamykam oczy i czuje jej puls , jej bicie serca. W oddali słyszę mewy, gdzieś jakiś trel ptasi, rześki zefirek wdziera się pod już lekko znoszoną kurtkę. Nikogo tylko ja i matuchna przyroda. Mijam malutki wodospad - szum łamiących się fal przyprawia mnie o stan melancholii. W końcu w odnodze Wisły zagościła woda.I płynie i wije się i zachęca do spaceru wzdłuż niej.

Taka poranna , taka jeszcze lekko zaspana , ale już gotowa na codzienność dnia. Nie wiem kto jeszcze jak ja tak ładuje baterię przed dniem pracy …chyba niewielu. Może niewielu ma taką możliwość? Ten świt zawsze we mnie wzbudza różne emocje – od egzaltacji po smutek i melancholię.

Kładka , betonowe stopnie i decha gruba rzucona na palikach przez strumyk i już jestem w sadach borowych i to już jest inny świat. Napawam się tym widokiem budzącej się wiosny,ziarnopłon już się żółci , fiołki się fiolecą, wierzby liście ochoczo wypuszczają. A płotki i ogrodzenia drewniane, nie mocne , zgodne z naturą i z nią koegzystują. Tu nikt chyba nie podkrada się i nie szabruje jabłek czy innych owoców gospodarzom. Dalej już drugi wypatrzony w borowej słupek - wskaźnik artyleryjski - carski.

Zawsze wracam w tych chwilach tego porannego kontemplowania tragiczna historia pobliskiego Dęblina czy Zajezierza. Wjeżdżając do tego miasta ( młodego miasta bo od lat 50 ubiegłego wieku dopiero) tuż za przejazdem mijam w ogromnej powadze i smutku Bramę Lubelską ( dla mnie bramę do piekła) do Twierdzy Dęblin , mijam pomnik poświęcony dzielnym „Wilkom” by w końcu minąć i uśmiechnąć się choć trochę i puścić oko do okazałego dębu Jagiełły - Grot.

A przed wjazdem do miasta Dęblin Wieprz dopływający resztką sił do Wisły. I nowy most kolejowy na nim, i stary uroczy most kolejowy na niej. Najważniejsze ,że słońce wstało dla wszystkich i dla każdego z osobna. Niesie dla nas nadzieję , wiarę, radość i pozytywne nastawienie i co ważne ładuje nasze akumulatory. Dajmy się naładować….tą pozytywnością….

Stoją razem blisko siebie

Straż przemożną tam trzymają?

Patrzą wokół co się dzieje

Dzisiejszy brzask w konarach mają

Stoją razem już od dawna

Stoją i się w świat wpatrują

Patrząc na Matygi , Borowinę  z rana

Za plecami Wisłę mając

Dziś kwietniowym chłodnym rankiem

Piszę swój pamiętnik własny

Jak tam – hen tak kiedyś , tam przed laty

Nosić trud życia gospodarzowi miały

Tu przy ich korzeniach strużka płynie

Niosąc wodę już przez lata

W  nich i życie i nadzieja

Dla pół przez które mierza

Stoją tam już od lat wielu

Patrzą się wymownie

Rzeczka wije się przy nich 

Tak swobodnie 

By świt i rok ten nastały

Przeżyć w zgodzie miały

Konary wznoszą ku niebu

Gałęzie jeszcze nieme - Pana chwalą

Prosząc i wypraszając dla tu zamieszkałych

O łaski i dary

Stoją tak wymownie, ale i w pokorze

Strzegąc co polskie, co nam tu przyroda dać może

Pomnij wędrowcze na nie , schyl głowę w dowodzie

Żeś z nią żyjesz w wielkiej  zgodzie….

/Paweł Ciechanowicz/